#WOT deel 6: ziek zijn

In mijn familie kwamen de vreselijkste ziekten voor. You name it: astma, reuma, kanker. Ik heb dat allemaal van dichtbij moeten aanschouwen. En denk bij elke kwaal die ik zelf heb, het kan minder, maar het gaat – tenminste – weer voorbij. Behalve dan vorig jaar, toen die evenwichtsstoornis enkele maanden duurde. Dat was erg vervelend, en af en toe zakte de moed dan ook in mijn schoenen.

Tegenwoordig gaat het me beter af, het gezond zijn. Het is soort van je lichaam beschouwen als een tempel. Er goed voor zijn. Gezond eten en drinken, genoeg bewegen, en veel tijd en energie steken in wellness.

Het W(rite) O(n) T(hursday)-woord van gisteren was:

Ziek ~ 1) Beroerd 2) Bezoles (bargoens) 3) Beschadigd 4) Bedlegerig 5) Lichamelijk onwel 6) Niet gezond 7) Naargeestig 8) Niet lekker 9) Niet in orde 10) Onwel 11) Ongezond 12) Ongans 13) Ongesteld 14) Plaats in gelderland 15) Romp 16) Slecht 17) Wrak 18) Wankel 19) Zwak

Als typische workaholic moet ik erop letten dat het leven niet all work and no play is. Maar gelukkig heb ik genoeg mensen in mijn omgeving die ogenblikkelijk dat signaaltje afgeven als ze vinden dat ik teveel hooi op mijn vork neem.

Ik waak ervoor dat mijn evenwicht niet al teveel verstoord wordt en zie erop toe dat negativiteit en overige misbaksels niet teveel doorslaan. Ik sta mezelf toe, af en toe een blik te gunnen in het nieuws. Daar tegenover stel ik wat meer tijd in, om de geneugten van het leven te onderzoeken, als een ware Bourgondiër. Een weekendje weg, een wellness dagje met een vriendin, of hoezee, een vakantie te boeken. Alleen de voorpret is dat het al waard.

Positieve gebeurtenissen laten overheersen, dat probeer ik altijd opnieuw, elke dag opnieuw. Dus in mijn leven heb ik ziekten of kwalen zoveel mogelijk verbannen. Ik sta er niet bij stil, tenzij het die ander betreft die eraan lijdt. En daarvan leer ik genoeg om te weten, dat het bij mij als gezond mens van vlees en bloed eigenlijk niet beter kan.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het door moi overgenomen, vervolgens Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.

Helweek

Ergens vind ik ’t van de zotte om steeds een statusupdate van mijn gezondheid te plaatsen op mijn blog. Ergens zou ik dat zo graag daarvan verschoond willen laten. Omdat ik voel dat ik zeur. Omdat ik liefst focus op de mooiere dingen des levens. Aan de andere kant weet ik dat ik misschien op een later tijdstip kan terugkijken omdat ik me dan waarschijnlijk niet eens meer kan herinneren hoe lang dit allemaal duurde. That is, als het evenwichtsprobleem ooit weggaat. Voor nu blijkt het nog steeds te bestaan.

Welnu, vandaag kijk ik daar iets anders tegenaan. De afspraak op een vervolgonderzoek is immers ingepland voor eind februari. Ik doe er iets aan. Ik blijf er niet mee zitten.

Dan nog is die absurde duizeligheid, het tollen, nog niet verdwenen. Des morgens bij het opstaan begint het al. Bovendien is daar de pijn in de middenoren bijgekomen, waarvoor ik ook reeds bij de huisarts ben geweest, aangezien de KNO-arts vond dat dit een nieuwe klacht was. De afschuwelijke misselijkheid is inmiddels bij fasen verdwenen om op gezette tijden weer in vol ornaat aanwezig te zijn.

Het lijkt zich allemaal te verergeren bij momenten van stress. Mijn moeder was de afgelopen week ook absoluut niet lekker. En mijn zorgen bestaan nu eenmaal niet alleen om mijn eigen toestand. Je kunt je voorstellen dat we zelf ook het idee hebben continu in een ziekenboeg te verkeren.

De hele tijd denk ik ‘hoe kan ik deze hachelijke toestand doorbreken?’

Liefst zou ik een tovermiddel tot mijn beschikking hebben die ons beiden terstond weer op de been helpt. Liefst zou ik onszelf willen laten overbakken tot geheel nieuwe wezens die nergens last van ondervinden.

Soms ook denk ik dat het ligt aan de barre winter. Dan hoop ik dat de zon gauw haar rentree maakt en de lente weer gauw terug mag komen. Misschien dat we dan terstond weer het licht ervaren. Omdat we nu eenmaal beter teren op warmte, zonneschijn en buiten zijn. Ik kan haast niet wachten…

En nu eerlijk?

Binnen twee maanden acht en een halve kilo kwijt zijn, zonder er al teveel moeite voor te hoeven doen. Een vreemde druk achter mijn oogkassen. Duizelingen, misselijkheid zo straal dat ik continu op zoek ben naar een spreekwoordelijke emmer. Als ik achterover ga liggen, mijn ogen dichtdoe, dan staat de wereld even op zijn kop, steeds meer duizelingen volgen. Liever heb ik mijn ogen niet dicht, maar zelfs dan ervaren mijn ogen moeite om een vast punt vast te houden.

Ik hoorde het mezelf terugvertellen aan mijn bezoek. Mijn vriendin zei dat het me wel aan te zien is. Witjes, teruggetrokken, en onstabiel. Toen ze vertrok ben ik even gaan liggen. Het mag maar heel even duren, die rust. Ik hou het niet vol om met die duizelig- en straalmisselijkheid kalm te blijven.

Na het rusten sta ik even monter op, maar niet te snel, want ik vind geen houvast. Tenzij ik me vastklamp aan een deurpost of een muur, wat heel even die schijnwerkelijkheid van stabiliteit geeft.

Man, wat heb ik een hekel aan ziektebeelden die me nu toch echt dwingen terug te gaan naar de huisarts om een verwijsbrief naar een KNO-specialist te vragen. Het zal ooit over gaan, maar voor nu probeer ik even afleiding te vinden in lezen, hoewel de letters in schijnbaar onevenredige taal voor mijn ogen dansen. Nietsdoen is lamlendig als je ’t niet wilt. Lummelen zou zo lekker moeten zijn.

Normaliter ben ik niet zo van de extreme negativiteit, maar ’t is even niet anders. Morgen is er weer een dag. Een kans om beter te worden, beter te zijn. Voor nu is ’t afzien..