De laatste tijd zit ik gruwelijk te emmeren over het bloggen in het bijzonder. Nou, eigenlijk ook in het algemeen. Het punt is, dat ik graag wil schrijven, maar wel in een soort van tijdloze trend. Ik bedoel daarmee, dat mijn blogposts de tand des tijds zouden moeten kunnen doorstaan. Ze zouden wat globaler en herkenbaarderderder moeten zijn. Ze zouden situaties of wereldse zaken moeten beschrijven, waar iedereen iets aan heeft of mee kan.
Als voorbeeld mag dienen, dat je bijvoorbeeld een wandeling maakt en aangenaam wordt verrast door een voorbijganger die je vriendelijk goedendag wenst. En alles wat daaruit voortvloeit, beschrijf je aldus in een blogpost met enkele rake speerpunten en zelfs inzichten, waarvan ik zelf ook van verbazing achterover sla.
Da’s nog best pittig. Eén: ik ben ook maar een mens, en maak gedurende de dag ook zo mijn ‘dingetje’ mee. Vind die zaken niet altijd even schrijfwaardig, echter. Twee: hoe ik me ook wend of keer, dat tijdloze, al die mogelijkheden die zie ik wel, maar ik kom er niet toe om ze proper te verwoorden. Althans niet in die blogposts. Wel in mijn hersenpan, overigens.
Ik heb ‘es een rondje gemaakt bij vele andere blogs, en gelukkig mag ik constateren dat alle andere bloggers zich over mijn hot topic niet zo druk maken. Ik zeg, gelukkig, omdat ik me blijkbaar ergens aan vasthoud wat niet reëel is. Bloggen houdt nu eenmaal in, dat je schrijft, vlogt of plogt over datgene wat je juist bezighoudt. Dat mag tijdsgebonden zijn. Volgaarne zelfs.
Met andere woorden, bevind ik me wel op de juist plek als blogger? Of is het juist die leerstoel om ook ‘es wat andere zaken te belichten? Echt te leren schrijven? In de context die ikzelf zo graag zou zien? Daarover mijmer ik steevast elke keer als ik me er toe wil zetten een blogpost hier neer te zetten.
En ergens is dat zonde. Het zou me – bovenal – toch moeten lukken om van ieder onderwerp een soort van tijdloos gebeuren te maken. En ook van tijdsgebonden zaken een tijdloos fragment op te stellen.
Ieder ander zou nu roepen: ‘Het is zoals ’t is, het komt zoals ’t komt!’ Waarbij ik de neiging heb om te gaan stampvoeten en een hysterische gilpartij op te werpen. Eeuwige dramaqueen die ik er ben.
Ik wil anders, maar in welke vorm, daar ben ik me nog over aan ’t beraden. Wordt vervolgd…